Beste collega’s,

En zo houdt een virusdeeltje dat slechts zichtbaar is onder een elektronenmicroscoop ons leven in de greep. Het is even gedaan met de onbezorgdheid en we beseffen niet meer dan een kwetsbare diersoort te zijn. Het heeft een andere impact dan 9/11. Van die dag en het moment dat ik het hoorde herinner ik mij vele details. Een paar dagen was er grote onzekerheid, maar al gauw nam het gewone leven hier in Nederland zijn loop. Dat gold natuurlijk niet voor de direct betrokkenen en bijvoorbeeld de inwoners van Afghanistan. Nu zijn wij echter allemaal direct betrokkenen. Niet alleen omdat iedereen risico loopt, maar ook omdat alles op zijn kop staat. Met man en macht doen we ons best om het dagelijks leven zo gewoon mogelijk te laten verlopen en we zien dat deze “gemeenschappelijke vijand” ook het beste in mensen naar boven brengt.

Jullie enorme inzet, jullie betrokkenheid naar de leerlingen, jullie ongelooflijk snelle ontwikkeling op digitaal gebied, jullie enorme flexibiliteit (iedere dag lijkt om nieuwe maatregelen te vragen), jullie lef (naar school komen voor de SE’s is niet zonder risico’s), het raakt mij enorm. We ontvangen vele positieve reacties van ouders en natuurlijk ook enkele kritische berichten. Allemaal heel begrijpelijk want ouders staan voor een lastige opgave. Vaak moeten zij zelf ook gedwongen thuiswerken en dat met jonge kinderen en/of pubers om zich heen die alle aandacht vragen en onzeker zijn. Geen wonder dat er dan wel eens boze reacties volgen als iets even niet lukt met de lessen of Magister.

Datzelfde geldt natuurlijk ook voor jullie. Je zit thuis en probeert op afstand de lessen zo goed mogelijk te geven. Maar het is wel even andere koek thuis vanaf je computerscherm of in je leslokaal met zicht op en direct contact met alle leerlingen. En ook bij vele personeelsleden lopen de kinderen opeens thuis rond en vragen aandacht. Bovendien zijn er niet overal vier of vijf computers zomaar beschikbaar. Daarnaast maak je je ook zorgen hoe het nu moet met het op peil houden van de kennis van je leerlingen. Het gaat niet om een paar dagen maar om weken en mogelijk maanden. We doen ontzettend ons best, maar kunnen de leerling echt niet bieden wat nodig is.

Ook bij de leerling is dat besef en die zorg. Voor de onderbouw leeft vooral de vraag “hoe loop ik geen achterstand op? Hoe ga ik over?” Voor de bovenbouw “straks zit ik in het examenjaar en weet ik dan genoeg? Gaat het dan nog wel lukken?” De centrale eindexamens zijn geschrapt. Noodzakelijk, maar ook dat brengt onrust met zich mee. Voor bepaalde vakken, zoals bijvoorbeeld de talen, vormde het CE soms de noodzakelijke compensatie. Leerlingen hebben hier jaren voor gewerkt samen met jullie. Zij hebben toegeleefd naar dit moment. De spanning, het saamhorigheidsgevoel, het gala, de uitslag, en alles wat daarna komt , het is er niet of geheel anders.

En dan is er ook nog de groep leerlingen met een minder prettige thuissituatie voor wie school de veilige omgeving is en de enige plek waar ze kunnen leren. Ook aan hen denk ik vaak.

De schoolleiding doet er alles aan om het naar omstandigheden zo goed mogelijk te laten verlopen. We proberen met docenten en mentoren regelmatig in contact te zijn en via hen met de leerlingen. We proberen iedereen zoveel mogelijk gerust te stellen en te ondersteunen: leerlingen, ouders en personeel. We zijn blij met de positieve berichten. Fouten zullen zeker gemaakt worden. We leren dagelijks bij en herstellen wat mogelijk is.

Aan iedereen vraag ik begrip, begrip voor de leerling, de ouders en voor elkaar. Het zijn uitzonderlijke omstandigheden en dat vraagt om uitzonderlijke inspanningen. Een groep heb ik nog niet genoemd, dat is het OOP. Ook van hen is de afgelopen tijd veel inspanning, lef en een constante aanpassing gevraagd. Daar staat een geweldig team.

Lieve collega’s, we houden jullie zo goed mogelijk op de hoogte en denken en leven met jullie mee. We zijn er ons zeer bewust van hoe hard er gewerkt wordt onder moeilijke omstandigheden. Blijf vooral rustig, heb vertrouwen, doe het samen en let op je gezondheid!

Warme groet van jullie rector,

Rebecca Valkenborg